ธัมมปทปาฬิ-แปล ๒๒. นิรยวรรค

๒๒. นิรยวคฺโค

คาถาธรรมบท นิรยวรรคที่ ๒๒

๑.สุนฺทรีปริพฺพาชิกาวตฺถุ.(๒๒๕)

๓๐๖.

อภูตวาที นิรยํ อุเปติ, โย วาปิ กตฺวา น กโรมีติ จาห;


อุโภปิ เต เปจฺจ สมา ภวนฺติ, นิหีนกมฺมา มนุชา ปรตฺถฯ

บุคคลผู้กล่าวคำไม่จริงย่อมเข้าถึงนรก หรือแม้ผู้ใดทำบาปกรรมแล้ว กล่าวว่ามิได้ทำ ผู้นั้นย่อมเข้าถึงนรกเช่นเดียวกัน แม้คนทั้งสองนั้นเป็นมนุษย์ผู้มีกรรมเลวทราม ละไปแล้ว ย่อมเป็นผู้เสมอกันในโลกหน้า. (๒๒:๑)

๒.ทุกฺขปีฬิตสตฺตวตฺถุ.(๒๒๖)

๓๐๗.

กาสาวกณฺฐา พหโว, ปาปธมฺมา อสญฺญตา;


ปาปา ปาเปหิ กมฺเมหิ, นิรยนฺเต อุปปชฺชเรฯ

คนเป็นอันมากผู้อันผ้ากาสาวะพันคอแล้ว มีธรรมอันลามก ไม่สำรวม เป็นคนชั่วช้า ย่อมเข้าถึงนรกเพราะกรรมอันลามกทั้งหลาย. (๒๒:๒)

๓.วคฺคุมุทาตีริยภิกฺขุวตฺถุ.(๒๒๗)

๓๐๘.

เสยฺโย อโยคุโฬ ภุตฺโต, ตตฺโต อคฺคิสิขูปโม;


ยญฺเจ ภุญฺเชยฺย ทุสฺสีโล, รฏฺฐปิณฺฑํ อสญฺญโตฯ

ก้อนเหล็กแดงเปรียบด้วยเปลวไฟ อันบุคคลบริโภคแล้วประเสริฐกว่า

บุคคลผู้ทุศีล ไม่สำรวม พึงบริโภคก้อนข้าวของชาวแว่นแคว้น จะประเสริฐอะไร. (๒๒:๓)

๔.เขมกเสฏฺฐิปุตฺตวตฺถุ.(๒๒๘)

๓๐๙.

จตฺตาริ ฐานานิ นโร ปมตฺโต, อาปชฺชตี ปรทารูปเสวี;


อปุญฺญลาภํ นนิกามเสยฺยํ, นินฺทํ ตติยํ นิรยํ จตุตฺถํฯ

นรชนผู้ประมาทแล้ว ทำชู้ภริยาของผู้อื่น ย่อมถึงฐานะ ๔ อย่าง คือไม่ได้บุญ ๑

ไม่ได้นอนตามความใคร่ ๑ นินทาเป็นที่ ๓ นรกเป็นที่ ๔. (๒๒:๔)

๓๑๐.

อปุญฺญลาโภ จ คตี จ ปาปิกา, ภีตสฺส ภีตาย รตี จ โถกิกา;


ราชา จ ทณฺฑํ ครุกํ ปเณติ, ตสฺมา นโร ปรทารํ น เสเวฯ

การไม่ได้บุญและคติอันลามก ย่อมมีแก่นรชนนั้น ความยินดีของบุรุษผู้กลัวกับหญิงผู้กลัว น้อยนัก และพระราชาทรงลงอาชญาอย่างหนัก เพราะฉะนั้น นรชนไม่ควรทำชู้ภริยาของผู้อื่น. (๒๒:๕)

๕.ทุพฺพจภิกฺขุวตฺถุ.(๒๒๙)

๓๑๑.

กุโส ยถา ทุคฺคหิโต, หตฺถเมวานุกนฺตติ;


สามญฺญํ ทุปฺปรามฏฺฐํ, นิรยายูปกฑฺฒติฯ

หญ้าคาบุคคลจับไม่ดีย่อมบาดมือ ฉันใด ความเป็นสมณะที่บุคคลปฏิบัติไม่ดี ย่อมคร่าเข้าไปในนรก ฉันนั้น. (๒๒:๖)

๓๑๒.

ยํ กิญฺจิ สิถิลํ กมฺมํ, สงฺกิลิฏฺฐญฺจ ยํ วตํ;


สงฺกสฺสรํ พฺรหฺมจริยํ, น ตํ โหติ มหปฺผลํฯ

การงานอย่างใดอย่างหนึ่งที่ย่อหย่อน วัตรที่เศร้าหมอง และพรหมจรรย์ที่ระลึกด้วยความรังเกียจ ย่อมไม่มีผลมาก. (๒๒:๗)

๓๑๓.

กยิรา เจ กยิรเถนํ, ทฬฺหเมนํ ปรกฺกเม;


สิถิโล หิ ปริพฺพาโช, ภิยฺโย อากิรเต รชํฯ

ถ้าจะทำพึงทำกิจนั้นจริงๆ พึงบากบั่นให้มั่น ก็สมณธรรมที่ย่อหย่อน ย่อมเรี่ยรายกิเลสดุจธุลีโดยยิ่ง. (๒๒:๘)

๖.อิสฺสาปกตอิตฺถีวตฺถุ.(๒๓๐)

๓๑๔.

อกตํ ทุกฺกตํ เสยฺโย, ปจฺฉา ตปฺปติ ทุกฺกตํ;


กตญฺจ สุกตํ เสยฺโย, ยํ กตฺวา นานุตปฺปติฯ

ความชั่วไม่ทำเสียเลยดีกว่า เพราะความชั่วทำให้เดือดร้อนในภายหลัง ส่วน

ความดีทำนั่นแลเป็นดี เพราะทำแล้วไม่เดือดร้อนในภายหลัง. (๒๒:๙)

๗.อาคนฺตุกภิกฺขุวตฺถุ.(๒๓๑)

๓๑๕.

นครํ ยถา ปจฺจนฺตํ, คุตฺตํ สนฺตรพาหิรํ;


เอวํ โคเปถ อตฺตานํ, ขโณ โว มา อุปจฺจคา;


ขณาตีตา หิ โสจนฺติ, นิรยมฺหิ สมปฺปิตาฯ

ท่านทั้งหลายจงคุ้มครองตนเหมือนปัจจันตนคร ที่มนุษย์ทั้งหลายคุ้มครองไว้พร้อมทั้งภายในและภายนอก ฉะนั้นขณะอย่าล่วงท่านทั้งหลายไปเสีย เพราะว่า ผู้ที่ล่วง ขณะ

เสียแล้ว เป็นผู้ยัดเยียดกันในนรก ย่อมเศร้าโศก. (๒๒:๑๐)

๘.นิคฺคณฺฐวตฺถุ.(๒๓๒)

๓๑๖.

อลชฺชิตาเย ลชฺชนฺติ, ลชฺชิตาเย น ลชฺชเร;


มิจฺฉาทิฏฺฐิสมาทานา, สตฺตา คจฺฉนฺติ ทุคฺคตึฯ

สัตว์ทั้งหลายผู้ถือมั่นมิจฉาทิฐิย่อมละอายเพราะวัตถุอันบุคคลไม่พึงละอาย ย่อมไม่ละอายเพราะวัตถุอันบุคคลพึงละอาย ย่อมไปสู่ทุคติ. (๒๒:๑๑)

๓๑๗.

อภเย ภยทสฺสิโน, ภเย จ อภยทสฺสิโน;


มิจฺฉาทิฏฺฐิสมาทานา, สตฺตา คจฺฉนฺติ ทุคฺคตึฯ

สัตว์ทั้งหลายผู้ถือมั่นมิจฉาทิฐิ ผู้มีปกติเห็นในสิ่งที่ไม่ควรกลัวว่าควรกลัว และมีปกติเห็นในสิ่งที่ควรกลัวว่าไม่ควรกลัว ย่อมไปสู่ทุคติ. (๒๒:๑๒)

๙.ติตฺถิยสาวกวตฺถุ.(๒๓๓)

๓๑๘.

อวชฺเช วชฺชมติโน, วชฺเช จ อวชฺชทสฺสิโน;


มิจฺฉาทิฏฺฐิสมาทานา, สตฺตา คจฺฉนฺติ ทุคฺคตึฯ

สัตว์ทั้งหลายผู้ถือมั่นมิจฉาทิฐิมีปกติรู้ในสิ่งที่ไม่มีโทษว่ามีโทษ และมีปกติเห็นในสิ่งที่

มีโทษว่าไม่มีโทษ ย่อมไปสู่ทุคติ. (๒๒:๑๓)

๓๑๙.

วชฺชญฺจ วชฺชโต ญตฺวา, อวชฺชญฺจ อวชฺชโต;


สมฺมาทิฏฺฐิสมาทานา, สตฺตา คจฺฉนฺติ สุคฺคตึฯ

นิรยวคฺโค ทฺวาวีสติโม นิฏฺฐิโตฯ

สัตว์ทั้งหลายผู้ถือมั่นสัมมาทิฐิ รู้ธรรมที่มีโทษโดยความเป็นธรรมที่มีโทษ และรู้

ธรรมที่หาโทษมิได้โดยความเป็นธรรมหาโทษมิได้ ย่อมไปสู่สุคติ. (๒๒:๑๔)



 จบนิรยวรรคที่๒๒