ธัมมปทปาฬิ-แปล_๒๖/ ๙. ปาปวรรค

๙. ปาปวคฺโค

คาถาธรรมบท ปาปวรรคที่ ๙

๑๑๖.

อภิตฺถเรถ กลฺยาเณ, ปาปา จิตฺตํ นิวารเย;


ทนฺธํ หิ กรโต ปุญฺญํ, ปาปสฺมึ รมตี มโนฯ

บุคคลพึงรีบทำความดี พึงห้ามจิตจากบาป

เพราะเมื่อทำบุญช้าไป ใจย่อมยินดีในบาป. (๙:๑)

๑๑๗.

ปาปญฺเจ ปุริโส กยิรา, น นํ กยิรา ปุนปฺปุนํ;


น ตมฺหิ ฉนฺทํ กยิราถ, ทุกฺโข ปาปสฺส อุจฺจโยฯ

หากบุรุษพึงทำบาปไซร้ ไม่พึงทำบาป

นั้นบ่อยๆ ไม่พึงทำความพอใจในบาปนั้น

เพราะการสั่งสมบาปนำทุกข์มาให้. (๙:๒)

๑๑๘.

ปุญฺญญฺเจ ปุริโส กยิรา, กยิราเถนํ ปุนปฺปุนํ;


ตมฺหิ ฉนฺทํ กยิราถ, สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโยฯ

หากว่าบุรุษพึงทำบุญไซร้ พึงทำบุญ

นั้นบ่อยๆ พึงทำความพอใจในบุญนั้น

เพราะการสั่งสมบุญนำสุขมาให้. (๙:๓)

๑๑๙.

ปาโปปิ ปสฺสติ ภทฺรํ, ยาว ปาปํ น ปจฺจติ;


ยทา จ ปจฺจติ ปาปํ, อถ (ปาโป) ปาปานิ ปสฺสติฯ

แม้คนลามกย่อมเห็นความเจริญ

ตราบเท่าที่บาปยังไม่ให้ผล

แต่เมื่อใดบาปย่อมให้ผล

คนลามกจึงเห็นบาป เมื่อนั้น. (๙:๔)

๑๒๐.

ภทฺโรปิ ปสฺสติ ปาปํ, ยาว ภทฺรํ น ปจฺจติ;


ยทา จ ปจฺจติ ภทฺรํ, อถ (ภโทฺร) ภทฺรานิ ปสฺสติฯ

แม้คนเจริญก็ย่อมเห็นบาป

ตราบเท่าที่ความเจริญยังไม่ให้ผล

แต่เมื่อใดความเจริญย่อมให้ผล

คนเจริญจึงเห็นความเจริญ เมื่อนั้น. (๙:๕)

๑๒๑.

มาวมญฺเญถ ปาปสฺส, น มตฺตํ อาคมิสฺสติ;


อุทพินฺทุนิปาเตน, อุทกุมฺโภปิ ปูรติ;


อาปูรติ พาโล ปาปสฺส, โถกํ โถกํปิ อาจินํฯ

บุคคลอย่าพึงดูหมิ่นบาปว่า บาปมีประมาณน้อย

[พอประมาณ] จักไม่มาถึง แม้หม้อน้ำย่อมเต็มได้ด้วย

หยาดน้ำที่ตกทีละหยาดๆ [ฉันใด] คนพาลสั่งสมบาปแม้ทีละ

น้อยๆ ย่อมเต็มด้วยบาป [ฉันนั้น]. (๙:๖)

๑๒๒.

มาวมญฺเญถ ปุญฺญสฺส, น มตฺตํ อาคมิสฺสติ;


อุทพินฺทุนิปาเตน, อุทกุมฺโภปิ ปูรติ;


อาปูรติ ธีโร ปุญฺญสฺส, โถกํ โถกํปิ อาจินํฯ

บุคคลอย่าพึงดูหมิ่นบุญว่า บุญมีประมาณน้อยจักไม่มาถึง

แม้หม้อน้ำย่อมเต็มได้ด้วยหยาดน้ำที่ตกทีละหยาดๆ

นักปราชญ์สั่งสมบุญแม้ทีละน้อยๆ ย่อมเต็มด้วยบุญ. (๙:๗)

๑๒๓.

วาณิโชว ภยํ มคฺคํ, อปฺปสตฺโถ มหทฺธโน;


วิสํ ชีวิตุกาโมว ปาปานิ ปริวชฺชเยฯ

ภิกษุพึงเว้นบาปดุจพ่อค้ามีพวกน้อย

มีทรัพย์มาก เว้นทางที่ควรกลัว

ดุจบุรุษผู้ใคร่ต่อชีวิตเว้นยาพิษ ฉะนั้น. (๙:๘)

๑๒๔.

ปาณิมฺหิ เจ วโณ นาสฺส, หเรยฺย ปาณินา วิสํ;


นาพฺพณํ วิสมนฺเวติ, นตฺถิ ปาปํ อกุพฺพโตฯ

ถ้าที่ฝ่ามือไม่พึงมีแผลไซร้

บุคคลพึงนำยาพิษไปด้วยฝ่ามือได้

เพราะยาพิษย่อมไม่ซึมซาบฝ่ามือที่ไม่มีแผล

บาปย่อมไม่มีแก่คนไม่ทำ. (๙:๙)

๑๒๕.

โย อปฺปทุฏฺฐสฺส นรสฺส ทุสฺสติ,

สุทฺธสฺส โปสสฺส อนงฺคณสฺส;


ตเมว พาลํ ปจฺเจติ ปาปํ,

สุขุโม รโช ปฏิวาตํว ขิตฺโตฯ

ผู้ใดย่อมประทุษร้ายต่อคนผู้ไม่ประทุษร้าย

ผู้เป็นบุรุษหมดจด ไม่มีกิเลสเครื่องยั่วยวน

บาปย่อมกลับถึงผู้นั้นแหละ ผู้เป็นพาล

ดุจธุลีละเอียดที่บุคคลซัดทวนลมไป ฉะนั้น. (๙:๑๐)

๑๒๖.

คพฺภเมเก อุปปชฺชนฺติ, นิรยํ ปาปกมฺมิโน;


สคฺคํ สุคติโน ยนฺติ, ปรินิพฺพนฺติ อนาสวาฯ

คนบางพวกย่อมเข้าถึงครรภ์

บางพวกมีกรรมอันลามก ย่อมเข้าถึงนรก

ผู้ที่มีคติดีย่อมไปสู่สวรรค์

ผู้ที่ไม่มีอาสวะย่อมปรินิพพาน. (๙:๑๑)

๑๒๗.

น อนฺตลิกฺเข น สมุทฺทมชฺเฌ,

น ปพฺพตานํ วิวรํ ปวิสฺส;


น วิชฺชตี โส ชคติปฺปเทโส,

ยตฺรฏฺฐิโต มุญฺเจยฺย ปาปกมฺมาฯ

อากาศ ท่ามกลางสมุทร ช่องภูเขาอันเป็นที่เข้าไป

ส่วนแห่งแผ่นดินที่บุคคลสถิตอยู่แล้ว

พึงพ้นจากกรรมอันลามกได้ไม่มีเลย. (๙:๑๒)

๑๒๘.

น อนฺตลิกฺเข น สมุทฺทมชฺเฌ,

น ปพฺพตานํ วิวรํ ปวิสฺส;


น วิชฺชตี โส ชคติปฺปเทโส,

ยตฺรฏฺฐิตํ นปฺปสเหยฺย มจฺจุฯ



ปาปวคฺโค นวโม นิฏฺฐิโตฯ

อากาศ ท่ามกลางสมุทร ช่องภูเขาอันเป็นที่เข้าไป

ส่วนแห่งแผ่นดิน ที่บุคคลสถิตอยู่แล้ว

มัจจุพึงครอบงำไม่ได้ ไม่มีเลย. (๙:๑๓)

จบปาปวรรคที่ ๙