Pāḷipage

๗๑. นักปราชญ์กับไม้ละหุ่ง

ยตฺร วิทฺวชฺชโน นตฺถิ, สีลาโฆฺย ตตฺร อปฺปธิปิ;

นิรตฺถปาทเม เทเส, เอรณฺโฑปิ ทุมายเต ฯ

„ในที่แห่งใด ชนผู้มีปัญญา ย่อมไม่มี,

ในที่แห่งนั้น ชนผู้ควรสรรเสริญ อาจมีได้บ้าง,

เปรียบเหมือนในประเทศมีต้นไม้ไร้แก่น

แม้ต้นละหุ่ง ย่อมประพฤติตนดุจต้นไม้.“

(กวิทัปปณนีติ หมวดบัณฑิต ๗๑)

๖๘. คนเราใช้เวลาต่างกัน

กาพฺยสตฺถวิโนเทน, กาโล คจฺฉติ ธีมตํ;

พฺยสเนน จ มูฬฺหานํ, นิทาย กลเหน วา ฯ

„เวลาของนักปราชญ์ ย่อมหมดไป

ด้วยการแต่งกาพย์และเขียนหนังสือ;

ส่วนของคนพาลสิ้นไปด้วยเรื่องไร้สาระ,

ด้วยการหลับนอน และทะเลาะวิวาทกัน.“

(กวิทัปปณนีติ หมวดบัณฑิต ๖๘ มหารหนีติ ๘๑, ธัมมนีติ ๓๔๑ นรทักขทีปนี ๗๕)

Labels