ธมฺมปทคาถาย
ทฺวาทสโม อตฺตวคฺโค
๑๕๗.
อตฺตานญฺเจ
ปิยํ ชญฺญา,
รกฺเขยฺย
นํ สุรกฺขิตํ;
ติณฺณํ
อญฺญตรํ ยามํ,
ปฏิชคฺเคยฺย
ปณฺฑิโตฯ
๑๕๘.
อตฺตานเมว
ปฐมํ, ปฏิรูเป
นิเวสเย;
อถญฺญมนุสาเสยฺย,
น กิลิสฺเสยฺย
ปณฺฑิโตฯ
๑๕๙.
อตฺตานญฺเจ
ตถา กยิรา,
ยถญฺญมนุสาสติ;
สุทนฺโต
วต ทเมถ,
อตฺตา หิ
กิร ทุทฺทโมฯ
๑๖๐.
อตฺตา หิ
อตฺตโน นาโถ,
โก หิ นาโถ
ปโร สิยา;
อตฺตนา
หิ สุทนฺเตน,
นาถํ ลภติ
ทุลฺลภํฯ
๑๖๑.
อตฺตนา ว
กตํ ปาปํ,
อตฺตชํ
อตฺตสมฺภวํ;
อภิมตฺถติ
ทุมฺเมธํ,
วชิรํวมฺหยํ
มณึฯ
๑๖๒.
ยสฺส
อจฺจนฺตทุสฺสีลฺยํ,
มาลุวา
สาลมิโวตฺถตํ;
กโรติ
โส ตถตฺตานํ,
ยถา นํ อิจฺฉตี
ทิโสฯ