๖.
ปณฺฑิตวคฺโค
คาถาธรรมบท
ปัณทิตวรรคที่ ๖
๗๖.
นิธีนํว
ปวตฺตารํ,
ยํ
ปสฺเส วชฺชทสฺสินํ;
นิคฺคยฺหวาทึ
เมธาวึ,
ตาทิสํ
ปณฺฑิตํ ภเช;
ตาทิสํ
ภชมานสฺส,
เสยฺโย
โหติ น ปาปิโยฯ
บุคคลพึงเห็นบุคคลใดผู้มักชี้โทษ
เหมือนบุคคลผู้บอกขุมทรัพย์
มักกล่าวข่มขี่
มีปัญญา
พึงคบบุคคลผู้เป็นบัณฑิตเช่นนั้น
เพราะว่าเมื่อคบบัณฑิตเช่นนั้น
มีแต่คุณที่ประเสริฐโทษที่ลามกย่อมไม่มี.
(๖:๑)
๗๗.
โอวเทยฺยานุสาเสยฺย,
อสพฺภา
จ นิวารเย;
สตํ
หิ โส ปิโย โหติ,
อสตํ
โหติ อปฺปิโยฯ
บุคคลพึงกล่าวสอน
พึงพร่ำสอนและ
พึงห้ามจากธรรมของอสัตบุรุษ
ก็บุคคลนั้น
ย่อมเป็นที่รักของสัตบุรุษทั้งหลาย
แต่ไม่เป็นที่รักของพวกอสัตบุรุษ.
(๖:๒)